Trzy mydła z Lusha – czy warto zawracać sobie nimi głowę?

Dawno temu w styczniu przybyły do mnie z Lusha mydła i inne przysmaki. Część poszła w świat, a część dostała robotę w łazience. Robota przyjemna, nic tylko myć. Kostki miały pójść pod prysznic i zmywać z ciał naszych trudy dnia i (hm, hm) nocy. Ostatecznie dwie smakowicie pachnące posłużyły jako mydło do rąk, a węgiel – zgodnie z nazwą (czyli że Coalface) – ogarniał przetłuszczającą się twarz. Co z tego wyszło? Mówiąc w skrócie: absolutna czystość. Czy było miło? Mniej więcej.

Kiedyś o tym pisałam, ale warto wspomnieć, że nigdy nie zakochałam się w Lushu. Moja skóra nie docenia tych stu procent natury, a ja całkiem straciłam zapał do zagranicznych zakupów, bo ani one tanie, ani dla mnie specjalnie atrakcyjne. Nie znoszę też poganiania przez krótkie daty ważności – to akurat najbardziej dopiekło mi przy maskach do twarzy, w przypadku kostek myjących nie ma wielkiego znaczenia, bo ich trwałość jest największa ze wszystkich produktów Lush, z jakimi miałam do czynienia. Niemniej Lush odziera mnie z wielu przyjemności: swobodnego wybierania z zapasów tego, na co akurat mam ochotę (muszę mieć ochotę na Lusha, nim skiśnie na dobre), powolnego zużywania na zmianę z innymi produktami (jak wyżej), a także z radości, jaka mnie spotyka, gdy oglądam piękne, estetyczne opakowanie kosmetyku i aż żal mi go nadgryzać spragnionym higieny tudzież pielęgnacji paznokciem. Zakupy zrobiłam znowu, bo Piotr, zwany zwykle moim mężem, bardzo polubił się z czyścikiem Angels On Bare Skin. No to wzięłam kilka mydeł, żeby przesyłka nie wyglądała smutno. 

Kostki wybrałam, sugerując się rekomendacjami świetnie znającej lushową ofertę Hexxany. I dobrze zrobiłam, bo zapachowo był to strzał w dziesiątkę. Honey I Washed the Kids jako pierwszy przestał być dziewicą i chwilę po odfoliowaniu wypełnił calutką łazienkę niesamowicie apetycznym zapachem, którego opisać nie sposób. Miodowa nuta to nie wszystko – miesza się z wytapianym w maśle karmelem, by za chwilę nieco ocucić subtelną, rześką nutą. Kompozycja jest nie do podrobienia i mimo że kostkę zużyłam dawno temu, wciąż mam w pamięci jej zapach. Starczyła na długo, zużywała się elegancko – bez łamania i nieestetycznej papki w mydelniczce. Zaskoczył mnie fakt, że rozpuściła się w całości, wraz z doklejonym plastrem miodu, który – wbrew temu, co sądziłam – nie służył tylko ozdobie. Zapach na skórze utrzymywał się niebywale długo. Przemiłe, prawda?

To drugie, tajniackie mydło, z którego szybko zwiały literki, nazywa się Sultana of Soap i według mojego nosa pachnie tylko odrobinę gorzej od miodowego Honey I Washed the Kids (zdaje się, że Hexx uważa dokładnie odwrotnie). Nie ma mowy, żebym opisała Wam zapach Sultany (no nie umiem: słodki, przyjemny, tyle) – zamiast tego opowiem o jego nadzwyczajności. Otóż Sultana of Soap jest nadzwyczajnie nafaszerowana rodzynkami i płatkami migdałów. Sprawia to wyjątkowo nieestetyczne wrażenie w mydelniczce, szczególnie gdy dużo bardziej miękka Sultana powoli rozkłada się pod wpływem wody i obnaża swoje glutowato-rodzynkowe wnętrzności. Tego mydła dużo gorzej mi się używało, ale za to miało bardzo dobre właściwości nawilżające i wygładzające.

Niestety, w obu przypadkach używanie tych kostek do mycia ciała uznałam za beznadziejne i zrezygnowałam po pierwszych kotach-za-płotach. Podobnie jak w przypadku wszystkich znanych mi mydeł w kawałku, lushowe przysmaki pozostawiają moją skórę czystą w bardzo nieprzyjemny, nieakceptowalny sposób – na cierpko. Ciało jest niemiłe w dotyku, „stawia się”, gdy jest głaskane (a kto nie lubi się głaskać, hę?). Ten efekt był mniej zauważalny po umyciu się Sultaną, ale wciąż nie było idealnie, dlatego odpuściłam. Do rąk oba nadają się wyśmienicie, a przy tym robią za łazienkowy odświeżacz powietrza i są w tym skuteczniejsze od produktów dedykowanych. Ot, Lushowe czary mary. 

Coalface to zupełnie inna historia. Praktycznie bezzapachowa (a już na pewno nie perfumowana), niezwykle szorstka u podstawy porcja węglowego mydła. Podobno można umyć i wybielić nią zęby, ale jakoś nie mogłam się przełamać. Do ciała też nieszczególnie miałam ochotę – mając do wyboru niepachnące, czarne, szorstkie mydło lub cudnie pachnący żel pod prysznic, nie miałam wątpliwości, komu chcę powierzyć mój pot i bakterie. Za to jako zmywacz twarzowego brudu czarna kostka sprawdza się aż za dobrze – doczyszcza wszystko, co się da i traktuje skórę twarzy podobnie jak pozostałe kostki traktują resztę ciała: gdy użyję Coalface, moja cera autentycznie skrzypi z czystości. Kto lubi ten efekt, będzie mógł radować się nim długo, bo Coalface używany wyłącznie do mycia twarzy, jest baaaaaardzo wydajny. Nie psuje się. Działa do samego końca. Ja wolę przyjemniejszą w dotyku skórę, ale doceniam lushową metodę doczyszczania. Węgiel ma sens i na pewno jeszcze będę z nim eksperymentować (może tym razem mały romans z Lawendową Farmą?).

Czy warto zamawiać online mydlane kostki z Lusha? Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Ja mogę bez nich żyć, ale na pewno są to dobre kosmetyki myjące. Gdybym znalazła się kiedyś w Londynie lub w innym miejscu na Ziemi, gdzie można nabyć stacjonarnie produkty Lusha, na pewno wyszłabym z torbą zakupów. Ale żeby specjalnie klikać i płacić, i paczkę z poczty odbierać? Czy ja wiem...