Zagadkowy Garnier – Miracle Skin Perfector – krem BB dla cery tłustej i mieszanej [recenzja]

Dziś odbywa się sentymentalna wyprawa do wnętrza mojego katalogu ze zdjęciami na bloga. Dotarłam do najdawniejszych zbiorów i uznałam, że nie mogą dłużej leżeć i się marnować. Zapraszam do występów tubkę Garniera, niechże się zaprezentuje.

Krem BB Miracle Skin Perfector kupiłam w zeszłe wakacje i chciałam go wywalić zaraz po otwarciu. Pierwsze, co odebrały moje zmysły, to okropny smród alkoholu, który jest wysoko w składzie. Byłam pewna, że mój krem jest zepsuty, bo nigdy wcześniej nie miałam w rękach kosmetyku, który tak okrutnie waliłby denaturatem. Pomijając klasyczny spirytus salicylowy, ostatnim razem miałam nieprzyjemność zmierzyć się z tego typu aromatem, kiedy jako nastolatka smarowałam się Acnosanem (swoją drogą: jakie to były głupie czasy i głupie metody). W rok po otwarciu krem tylko trochę mniej śmierdzi, a może to ja się już do tego zapachu przyzwyczaiłam?

Czyli mamy smroda, a smród mówi nam, że w składzie (na trzecim miejscu, o ile mnie pamięć nie myli) znajduje się bardzo złe zło, czyli alkohol denaturowany. A taki alkohol wysusza wszystko, co się rusza i wcale nie czuję, że rymuję. Alkohol denaturowany to główny składnik wspomnianego Acnosanu – leku, który w latach 90. zasiał ferment na wielu polskich nastoletnich twarzach. Teraz chyba nikt już nie ma wątpliwości, że suszenie pryszczy to nie najlepszy pielęgnacyjno-leczniczy pomysł, ale kiedyś świat był głupszy, a przez to mniej skomplikowany. Masz syfa, posmaruj Acnosanem – powiadali. Wspominam o alkoholu, bo dla części z Was to już może być całkowicie dyskwalifikujący motyw i nie musicie zawracać sobie głowy dalszym czytaniem. Jeśli jednak jesteście twardzielkami – jak ja – i uznałyście, że alkohol Wam niestraszny, wiedzcie, że czekają na Was kolejne pułapki.

Och, jest jeszcze coś, za co można tego kosmetyku szczerze nie znosić. Opakowanie. Nigdy nie spotkałam się z tak wysoce irytującą plastikową tubą! Spodobała mi się jej niestandardowa szczupłość i odpowiednia miękkość, ale to, co zastałam w środku raz, drugi i dwudziesty drugi, przywołało na moje usta tyle ultraobrzydliwych bluzgów, że niewiele z Was byłoby w stanie ich wysłuchać. Problem w tym, że ta z pozoru niewinna tubka ZAWSZE na dzień dobry wydobywa z siebie rzadką, beżową kupę, która swobodnie wydostaje się z jaśnie tubkowego otworu. Cóż, przynajmniej lejąca konsystencja przypomina tę z prawdziwego azjatyckiego BB ze Skinfood. 

Skoro omówiłyśmy już niezwykłej urody zapach Miracle Skin Perfectora, a także jego problemy z niekontrolowanym wypróżnianiem, przejdźmy do kwestii najważniejszej: jak to odrażające coś zachowuje się na skórze? I tu jest właśnie niespodzianka. Mój BB jest w odcieniu light i całkiem dobrze dopasowuje się do skóry. Podczas gdy w tym sezonie letnim, wypełnionym po brzegi filtrem Vichy SPF50, mój dotychczasowy ulubieniec Eveline 8w1 okazał się za ciemny, Garnier świetnie dawał sobie radę z jaśniejszą, lepiej chronioną letnią cerą. W ogóle przez wiele miesięcy z kolorem wszystko było okej, aż do teraz. Krem teoretycznie jest już po dacie przydatności – producent zaleca zużyć go w 12 miesięcy od otwarcia, a ja odkręciłam go jeszcze dawniej, ale fakty są takie, że zaczął dość wyraźnie ciemnieć na skórze. Nie wiem, czy dlatego, że już nieświeży, czy wcześniej aż tak nie rzucało się to w oczy na mojej – wcale nie takiej najjaśniejszej – cerze, ale obecnie stało się problematyczne, bo przed wyjściem z domu muszę wyrównać szyję pudrem brązującym. 

To nam daje w sumie dwie i pół wady, które powinny całkowicie wyeliminować tego zawodnika z konkursu, ale wyobraźcie sobie, że... ja wcale go nie skreśliłam. Wiem, jestem szalona, to nie ma żadnego sensu. No właśnie. Po wielu miesiącach przerwy postanowiłam dla porządku wrócić na chwilę do BB kremu z Garnier, żeby sprawdzić jak to było i (tak wtedy myślałam) wywalić go bez żalu. Posmarowałam się nim raz, potem drugi, potem piąty i sama nie zauważyłam, kiedy w porannym pośpiechu zaczęłam sięgać po niego regularnie. Z jakiegoś powodu aż do teraz, do momentu, gdy oksydacja na skórze nie stała się widoczna i nieprzyjemna wizualnie, współpraca z tym kremem układała mi się świetnie. Filtr pięćdziesiątka, na to Miracle Skin Perfector i moja cera wyglądała idealnie. Krem nieźle poradziłby sobie bez filtra, bo sam takowy posiada (SPF20). Naturalny mat, bardzo dobre – zaskakujące jak na BB – krycie i tak przez kilka godzin. Po tym, jak upały odeszły w niepamięć, nawet nie trzeba było pudrować. Widziałam gdzieś recenzję, w której użytkowniczka skarżyła się na to, że ten krem okropnie ją zapchał. Ja powiedziałabym raczej, że to nie zapychanie, tylko właśnie ordynarne alkoholowe wysuszanie sprawia, że cera może zwariować i wywalić z siebie kilka tłustych, ropnych syfów. Mnie się to nie przytrafiło, ale jeśli istnieje możliwość realnego wypryszczenia, to nam daje trzecią wadę (w sumie mamy już trzy i pół).

Czyli co: ten krem nie ma prawa być lubiany przez kogokolwiek. Nie mam pojęcia, jak to się stało, że sama tak długo go używałam, i to z przyjemnością! Jest to dla mnie na tyle zagadkowe, że nie pokuszę się nawet o ocenę, bo jak ocenić świetny efekt na skórze (o który przecież chodzi w kremie tonującym) i tak beznadziejnie niesprzyjające warunki użytkowania? Na pewno świadomie nie powtórzę tego zakupu, bo nie jestem aż takim hardkorem, ale trzeba przyznać, że niezłe ziółko z tego BB.

Pojemność: 40 ml

Cena: do 30 zł

Ocena: ???