Pociągiem na See Bloggers, czyli o tym, jak wiele w Strefie Ciszy jest warta... cisza

Zanim opowiem, jak było na konferencji See Bloggers w Gdyni, posłuchajcie o mojej podróży. Tak się złożyło, że w obie strony wybierałam się bez towarzystwa, więc uznałam, że skoro nie mam z kim po drodze trajkotać, przyda mi się trochę spokoju i...  c i s z y . 

Na Ciszę Absolutną w publicznym środku transportu nie miałam co liczyć, ale Strefa Ciszy w pociągach Pendolino, gdzie nie można rozmawiać między sobą, odbierać telefonów, SMS-ować z dźwiękiem i słuchać muzyki w słuchawkach na cały regulator, wydała mi się kusząca bardziej niż duże stoły z nastrojowymi lampkami, do których byłam mocno zachęcana przez wytrawnych podróżników. Kupiłam bilet do kolejowego raju w obie strony, wersja przy oknie, i z niecierpliwością czekałam na wielką wyprawę.

W stronę Gdyni poszło w miarę gładko i już na konferencji zaczęłam polecać Strefę Ciszy wszystkim napotkanym znajomym – bez względu na to, czy korzystają z pociągów, czy akurat przybyli na See Bloggers na wielbłądzie. W wagonie nr 7, który zawsze w Intercity Premium (czyli w pociągach Pendolino) jest tym cichym, pasażerowie byli tak bardzo zintegrowani ze wspomnianą ciszą, że duże poruszenie wywołał bąk puszczony przez kogoś z przodu, a odebranie telefonu przez pana, który siedział naprzeciwko mnie, zostało powitane nienawistnymi spojrzeniami od każdego, kto tylko był w stanie dosięgnąć owego pana wzrokiem. Najpierw pomyślałam, że to może jednak zbyt daleko posunięty ostracyzm wobec ludzi głośnych, w końcu czasem to może być Ten Najważniejszy Telefon czy Ta Najważniejsza Myśl, ale gdy pan z naprzeciwka odebrał brzęczącego w rytm salsy smartfona po raz drugi i usłyszałam: „Tak, misiu, już jadę. Nie ma pogody w Trójmieście? Nie martw się, pysiaczku złoty, przywiozę ci trochę słoneczka”, moje spojrzenie również zrobiło się, delikatnie mówiąc, srogie. 

Reszta podróży przebiegła bez zakłóceń i tak naprawdę najbardziej w Strefie Ciszy doskwierały mi zbyt długie nogi pana od pysiaczka złotego. Akurat miałam miejsce przy niewielkim stoliku. W wagonie nr 7 jest ich tylko kilka i zupełnie nie polecam, chyba że naprzeciw Was siedzi osoba, z którą jesteście w takiej zażyłości, że możecie pozwolić sobie na wzajemne deptanie stóp i smyranie się łydkami. Poza tą fizyczną niedogodnością widziałam same plusy: udało mi się przeczytać ostatni numer „Zwierciadła” od deski do deski i jeszcze zdążyłam dziabnąć kawałek książki, ludzie drzemali (a więc się da), no i nie było dzieci, które – jak wiemy – mają wbudowane duże trudności z byciem cicho, a – jak również wiemy – piski i płacze cudzych nieletnich jakoś bardziej wkurzają niż te same dźwięki wydobywające się z paszcz potomków własnych.

W niedzielę wieczorem, po zakończonej konferencji, wsiadłam do wagonu nr 7 na pewniaka. Na drogę powrotną zaplanowałam trzy godziny z książką i ewentualną przerwą na wycieczkę do Warsa, bo pudding chia z przydworcowego So Coffee, mimo że smaczny, niestety nie zasłużył na miano obiadu. Ruszyliśmy i... od razu się zaczęło. I to wcale nie ze strony pasażerów, bo ci byli naprawdę spoko. Jedni klepali w telefony, inni czytali, a reszta zaczęła mościć się do snu. Za to głośniki nad głowami zagotowały się od komunikatów...

To, że spółka PKP Intercity wita i życzy przyjemnej podróży w dwóch językach, oczywiście nie jest niczym dziwnym czy nagannym. W tamtą stronę też wysłuchiwaliśmy różnych komunikatów: powitanie, odpowiedź na bardzo ważne pytanie: „a gdzie jest Wars”, kiedy dotrzemy do Warszawy. Tym razem obsługa pociągu przyjęła za punkt honoru informowanie  w s z y s t k i c h   pasażerów o... wszystkim. Dla lepszego utrwalenia: wielokrotnie. I tak: o 19:00 zostałam przywitana z honorami, a potem zaproszona do Warsa i poproszona o niepalenie. O 19:08 przywitani z honorami, zaproszeni do Warsa i poproszeni o niepalenie zostali ludzie wsiadający w Sopocie. 19:13: Gdańsk Oliwa. To samo. 19:18: Gdańsk Wrzeszcz. Witamy, jemy w wagonie numer trzy, nie palimy. Welcome, we wish you a pleasant journey. 19:24: Gdańsk Główny. Kilkuminutowy postój pozwala na upchnięcie większej liczby komunikatów, więc do standardowego zestawu dołącza ciocia dobra rada, która uprzejmie zwraca uwagę, by przy opuszczaniu pociągu (halo, dopiero wsiedliśmy!) nie zapomnieć o bagażu. Gdy wreszcie ruszamy, do uszu podróżnych dolatują kolejne, pełne uprzejmości, wypowiedzi. O tym, że jedziemy z Gdyni Głównej do Warszawy Zachodniej, że planowo będziemy o 22:20... Chwila przerwy w komunikatach, otwierają się więc drzwi, a pan z workiem na śmieci pyta po kolei każdego pasażera, czy przypadkiem nie ma czegoś do wyrzucenia.

Kwadrans po starcie z Gdańska nadszedł czas na komunikat, że oto zbliżamy się do Tczewa. A potem, zanim obsługa zdążyła powitać, zachęcić i ostrzec jednego nowego podróżnego, już trzeba było informować, że na horyzoncie Malbork. Koło 20:00, czyli po godzinie jazdy w Strefie Ciszy, zrobiło się... jakby ciszej. Niestety, nie na długo, bo: Dzień dobry, co podać? Kawę herbatę, wodę? A gdy kawa, herbata i woda zostały rozdane wszystkim pasażerom w wagonie numer 7, wjechaliśmy akurat na stację Iława Główna i... cała procedura zaczęła się od nowa.

Pomiędzy Iławą a Warszawą zjawił się już tylko konduktor, dlatego jeśli macie ochotę na podróż w Strefie Ciszy na trasie Gdynia – Warszawa, serdecznie polecam rozpocząć (lub zakończyć) swą podróż właśnie w Iławie.

Strefa Ciszy to naprawdę świetny pomysł. Równie świetny jak wrzucenie tych wszystkich niezbędnych informacji w formie tekstowej na wiszące nad głowami podróżnych telewizory...