3 x NIE: Yope, Rituals, Botanicals Fresh Care

Jak się człowiekowi czasem coś przypadkiem wrzuci do koszyka, samo, a potem się ten samozakup odbija czkawką, to aż ma ochotę człowiek wziąć i na blogu o tym opowiedzieć. Żeby może inni nie. 

Tak właśnie było z tymi trzema okazami ze zdjęcia. Wszystkie bardzo na NIE, żaden nie spotkał się wcześniej z procedurą przemyśliwania lub zasięgania opinii wśród innych użytkowników szeroko pojętego internetu. Efekty tak mizerne, że aż wstyd o nich opowiadać, ale skoro obiecałam, że opowiem, to zapraszam, czytajcie i nie idźcie za moim przykładem.

1. L'Oréal, Botanicals Fresh Care, Coriander Strenght Cure, maska do włosów delikatnych

Najwcześniej trafiła do mnie chyba maska L'Oréala, zdarzyło się to na gdyńskim urlopie w czerwcu. Nie miałam ze sobą odżywki, miałam za to włosy wysuszone eksperymentami z różową wcierką Delii (nie żałuję ani trochę!) i potrzebowałam jakoś im pomóc. Wybraliśmy się z mężem na leniwy spacer brzegiem galerii handlowej, wskoczyłam na chwilę do Rossmanna (bo na długo wskoczyć się z mężem nie da, ale rozumiem i szanuję) i chwyciłam to, co jako pierwsze wpadło mi w oko. Nie widziałam wcześniej Botanicals Fresh Care, ale wymyśliłam naprędce, że to pewnie jakaś marka kosmetyków semi-naturalnych, która zawitała do Rossmanna, to wezmę i wypróbuję – kto wie, może odkryję jakąś perełkę? Dla cienkich włosów, bez silikonów, parabenów i bez glutenu pewnie też. Słowem: idealnie. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby zerknąć na dół opakowania i doczytać, że to L'Oréal. Tę niespodziankę odkryłam dopiero w łazience. No i nic, że L'Oréal. Nie uprzedzajmy się.

Po odkręceniu słoika dostałam po nosie perfumowaną kolendrą. Dziwne połączenie, na granicy mojej wytrzymałości. Na opakowaniu nie znalazłam informacji, jak długo mam trzymać maskę na włosach ani czy nadaje się do skóry głowy. Próbowałam niewielką ilość, wielką ilość, na skórę (nie polecam), na długość, na 5 minut, na 10 i na pół godziny też. Efekt zawsze ten sam: nijaki. Ani nawilżenia, ani wzmocnienia. Włosy były miękkie i gładkie, ale cieńsze i słabsze niż zwykle. A przy większych ilościach oczywiście przeciążone i szybko się strąkowały. Czyli znosiłam zapach kolendry utopionej w męskim antyperspirancie zupełnie po nic. Nie polecam do blond cienizny, zmarnowane cztery dychy.

2. Yope, Kadzidłowiec i rozmaryn, Naturalny żel pod prysznic

Tu nie ma się co rozwodzić. Za Yope nie przepadam, to wcale nie są dobre formuły ani dobre zapachy, ale jako że lubię ich mydła kuchenne (miły wyjątek w ofercie), postanowiłam dać szansę żelowi pod prysznic. Wybrałam Kadzidłowiec i rozmaryn, bo brzmiało to bardzo egzotycznie. Okazało się przykrym zapachowym nieporozumieniem, które w dodatku kiepsko się pieni i – podobnie jak pozostałe formuły myjące marki – kiepsko spłukuje ze skóry. Ten wariant pachnie namoczonym kartonem, w którym ktoś przechowuje świeżo ścięte chwasty. Nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek mógł wejść pod prysznic, namydlić się tym czymś i stwierdzić: ojej, jak mi miło, jakie to relaksujące!

Yope ma fajne opakowania, ale nie nie idzie za nimi jakość. Jeszcze tylko zmęczę ich ledwo przeciętne zimowe mydło w płynie i kończę z yope'owymi eksperymentami.

3. Rituals, Jellylicious, The Ritual Of Holi, Wobbling Shower Jelly

A to był chyba najgorszy zakup ubiegłego roku. Nie szaleję za marką Rituals, ale ma swoje momenty, a jeśli przeczytacie mój zbiór minirecenzji produktów Ritualsa /klik/, znajdziecie tam zarówno udany szampon, fajne pianki myjące, jak i kilka ciekawych nut zapachowych. Kiedy zobaczyłam na stronie Sephory nowość: galaretkę myjącą, od razu, jak ten matoł, wrzuciłam ją do koszyka. Co tam 40 złotych, przecież w Sephorze wszystko i tak zwykle dużo droższe!

W ten oto sposób stałam się posiadaczką 100 gramów wcale nietaniego i najbardziej bezsensownego produktu myjącego ostatnich lat. W konkursie na beznadziejność mogą z nim się mierzyć jedynie masła myjące Bomb Cosmetics (przenigdy ich nie kupujcie!). Na stronie Sephory stoi, że Jellylicious to „odżywczy żel pod prysznic o konsystencji między mydłem w płynie a mydłem w kostce” i że kiedy dodamy do niego wody, otrzymamy „zabawną galaretkę”. To mnie zaintrygowało, bo brzmiało tak bardzo idiotycznie. Czymże w istocie jest ta superśmieszna galaretka? Ano bardzo śmiesznym żarcikiem producenta, który na pewno boki zrywa, że tacy klienci jak ja dali się porwać temu głupiemu opisowi. W malutkim słoiku mieszka bowiem galaretka o konsystencji... galaretki. Tej do jedzenia. Żaden żelo-mydło-kostek. A jaka jest podstawowa właściwość galaretek? Hmm, czyżby taka, że wyślizgują się z rąk? Ta ślizga się że hej! Im więcej wody, tym lepszy poślizg! Czy ładnie pachnie? Nie, mocno średnio. Czy da się tym w ogóle umyć? Nieszczególnie, bo nawet jeśli umiejętnie ją złapiemy (podejrzewam, że z czasem, gdy się kurczy, używanie jej robi się coraz-haha-zabawniejsze), to spieni się ledwo co, ewentualnie ledwo nic. To jest tak głupie, że naprawdę mi wstyd za producenta, że wymyślił coś takiego, a jeszcze bardziej mi wstyd, że to kupiłam. Jakby ktoś nie miał dość idiotyzmów, na stronie Sephory widnieje porada: można to coś włożyć do zamrażalnika, a potem taką lodowatą galaretką spróbować się nie-umyć. Boki zrywać z tym Ritualsem.