O tym, co się tutaj dzieje...

Na chwilę zajrzałam do domu i postanowiłam wyjaśnić Wam, dlaczego mnie tu nie ma. Dziękuję za wszystkie słowa otuchy, wyrozumiałość i pozytywne myśli, dziękuję, że czekacie. Jak wcześniej pisałam, nie zamierzam porzucać mojego bloga – co więcej, chciałabym jak najszybciej do Was wrócić. Mam nadzieję, że za dwa-trzy tygodnie będzie to już możliwe. To miejsce ma być moim powrotem do normalności.

A co się stało? Od trzech tygodni mieszkam w szpitalu z naszym synem. Miał udar niedokrwienny mózgu, czego efektem jest lewostronne porażenie ciała. Dopóki nie usłyszałam diagnozy, nie miałam pojęcia, że to się w ogóle zdarza u dzieci! A jednak zdarza się – bardzo rzadko, niespełna półtoraroczny Tomek jest nieszczęśliwym wybrańcem losu. Niestety, lekarze wciąż nie znają przyczyny, co stawia nas w nieciekawym położeniu i sprawia, że Niewielki jest niczym bomba zegarowa. W niedalekiej przyszłości możliwa będzie dalsza diagnostyka, ale bardzo prawdopodobne, że nigdy nie dowiemy się, co się właściwie stało. Po intensywnej terapii i neurologii przyszedł czas na oddział rehabilitacji, na którym kilka dni temu rozpoczęliśmy walkę o sprawność Tomka.

Niewielki zaczął ruszać stawem biodrowym, czasem porusza również ramieniem, ale czeka nas wiele miesięcy (lat?) ciężkiej pracy i tak naprawdę nikt nie wie, jak to się skończy. Słyszałam wiele na temat plastyczności mózgu takiego maleństwa i z całych sił staram się wierzyć, że będzie dobrze. Tomek jest silny i uparty, co w tym przypadku może się bardzo przydać. To naprawdę bardzo asertywny i waleczny kurdupel :).

Trzymajcie kciuki za Niewielkiego, będą mu naprawdę potrzebne.