Moja passé kolekcja pomadek we flamastrze

Wybaczcie, ale muszę o nich napisać, zanim staną się tak niemodne jak spodnie aladynki, tapir z zaczeską i przeboje De Mono. 

Idea pomadek we flamastrze spodobała mi się jeszcze latem – oczami wyobraźni widziałam te pięknie, soczyście podkreślone usta, na których nie czuć ważącej się w upale, ciężkiej warstwy. Nic, tylko kolor. Prawda okazała się niestety trochę brutalna, a niespełnione marzenie o bajkowych ustach miało wiele wspólnego między innymi z... grawitacją. 

Jako pierwszy w moich zbiorach pojawił się Colour Infusion od Catrice. Najpierw malinowy Red&The City (recenzja + swatch tutaj: KLIK), a następnie jaśniejszy, bardziej cukierkowy Don't Call Me Princess. Kiedy już wiedziałam, że nie jest tak pięknie, jak się spodziewałam, postanowiłam dać szansę innym firmom i kupiłam online dwóch reprezentantów flamastrowych Astor: wesoły róż (Perfect Stay lip tint nr 152 – Nude Pink) i teoretycznie bardzo mój brąz (Perfect Stay lip tint nr 302 – Noisette). Na koniec obrzydliwie rzucający się w oczy LipStain NYC (Smooch Proof LipStain 16H nr 499 Forever Mine Wine) i gotowe. Oto moja kolekcja bezsensownych pomadek we flamastrze, która przede wszystkim charakteryzuje się tym, że zawiera odcienie, jakich nie używam, bo są krzykliwe, różowe lub bordowe, a ja jestem brązowo-nudną panią. Ale taki miałam kaprys.

Od góry: NYC, 2x Catrice, 2x Astor

Latem okazało się, że te szalone róże są trochę nie-teges. Było mi z nimi ciężko, flamastrowa formuła zupełnie się nie sprawdzała (brak właściwości pielęgnacyjnych, motyw Sahara, szczegóły niżej), a poza tym wcale nie chciałam krzyczeć do ludu maliną i bordo, bo jakbym krzyknęła, od razu zwróciłabym uwagę na świeżutki, lejący się ochoczo ze strefy T smalczyk. Miałam plan, że w okresie jesienno-zimowym wrócę do flamastrów i będę ordynarnie zwracać na siebie uwagę tuptaniem w skórzanym płaszczyku z ustami mówiącymi: jestem zadbaną, wyzwoloną matką Polką, trochę zdzirą, krzyczę to do ciebie, przechodniu z puszką piwa! Niestety, z jesiennego manifestu również nic nie wyszło. Głównie dlatego, że o mojej kolekcji... zapomniałam. 

Ale oto dziś są tutaj z Wami. Przybyły wszystkie! Specjalnie dla Czytelników bloga Smaruję, wcieram, maluję postanowiły ukazać swą ułomność i ukrytą brzydotę! Oto mój best of lip-uglifiers. 

Catrice Colour Infusion w obu wariantach kolorystycznych charakteryzuje się szybkim wysychaniem wkładu i problematyczną aplikacją na górnej wardze. W dniach pierwszej świeżości dało się to jeszcze jakoś zrobić, ale po kilku razach tudzież tygodniach flamastry przestały współpracować. Uczucie w trakcie zupełnie zbliżone do nieudolnych prób podpisania listy obecności  w pozycji „o ścianę”, kiedy to listonosz lub kurier przynosi paczkę i w zamian oczekuje autografu. Znacie to na pewno. Ten przerywający długopis, lekkie posapywanie zniecierpliwienia i tak dalej. To samo z Colour Infusion – nasapiecie się przy malowaniu górnej wargi, aż Wam się odechce tego matu, żywego koloru, tego czegoś_innego. Ponadto flamastry ścierają się nierówno, co możecie zobaczyć w podlinkowanym już przeze mnie poście. Co z tego, że kolory ciekawe, jeśli nie da się z nimi żyć? Jedyne sensowne zastosowanie, jakie przychodzi mi do głowy, to używanie flamastrów przy sesjach zdjęciowych. Jeśli modelka nie będzie dużo gadać w trakcie, jest duża szansa, że zrobią dobre wrażenie.

fot. materiały promocyjne

Flamastry Astor Perfect Stay trzymają podobny poziom. Podobnie trudne w aplikacji (róż wysechł bardzo szybko, brąz jeszcze w dobrym stanie), lekko gorzkie w smaku, ale producent wpadł na wyborny pomysł dołączenia balsamu do ust w skuwce. Balsam to jakiś niezbyt wysokich lotów tłuszczyk i oczywiście można go nakładać tylko po zmalowaniu się flamastrem, ale całkiem to niegłupie i rozwiązuje problem pustynnej suszy, jaką odczuwamy na wargach w przypadku Catrice.  Szkoda tylko, że owy balsam jest tłusto-kleisty i nie bardzo się nadaje... Odcień Nude Pink nawet mi się spodobał, szkoda tylko, że szybko znika z odbicia w lustrze. Z kolei Noisette, w którym pokładałam największe nadzieje, kolorystycznie zawiódł na całej linii. To jakiś płaski, nieciekawy brąz, który na ustach wygląda dokładnie tak, jak sugeruje nazwa: jakbym zrobiła make-up przy użyciu szkolnych flamastrów. Nawet nie chciało mi się robić zdjęć, kiedy go miałam na ustach, więc wybaczcie, ale podglądu nie będzie.

Najbardziej zaskoczył mnie Smooch Proof LipStain 16H od NYC w odcieniu nr 499 Forever Mine Wine. Maźnięty po ręce wygląda jak fuksja, ale na ustach jest sporo ciemniejszy – rasowy buraczek. Ładnie pachnie (tak jakoś gruszkowo?), jest bardzo mokry, więc przyjemnie się aplikuje i grawitacja nie jest przeszkodą, no i ma ostrą końcówkę, co ułatwia obrysowanie konturu ust (w moim przypadku jest to utrudnienie, gdyż daleko mi do precyzji chirurga – ręce trzęsą mi się jak u 70-latki z parkinsonem). Producent obiecuje 16-godzinne trwanie na ustach, co jak zwykle jest grubą przesadą, ale zaskoczył mnie tym, jak się trzymał skóry i nie chciał sobie pójść, nawet gdy ja już chciałam go wyprosić. Fotka na dole pokazuje LipStaina po dwóch godzinach i kubku herbaty. Z bliska nie prezentuje się najlepiej, ale z daleka wciąż wyglądał dobrze. Jaśnieje względnie równo (dużo lepiej od malinowego Catrice), tylko ciężko mu zrobić ostateczne do widzenia – trę, trę, micelem, mleczkiem, dwufazą, a ten się trzyma mych ust jak rzep psiej dupy. Da się go zmyć, ale nie jest to łatwe. No cóż, producent ostrzega, że Forever Mine Wine jest nie do zajechania :). 

Zatem jeżeli którejś z Was przyszłaby jeszcze ochota na spróbowanie tej dwudziestej wody po kisielu, z mojej strony specjalnej zachęty nie będzie. No, może warto rozważyć niezniszczalną NYC, ale reszta – wielkie nic specjalnego. Flamastry powoli wychodzą już z użycia, ale można je jeszcze tanio kupić w internecie.