Zużycia lipca

Lipcu, ty! Dałeś mi dużo radości, dużo ciepełka, choć pod koniec nieco przesadziłeś. Ale i tak cię kocham za to, żeś letni. I Wam też radzę go kochać, bo już za chwileczkę, już za momencik zacznie się czas wiecznych smarków. Korzystajmy.

No dobrze, ale ja miałam dziś o kosmetykach. Będzie o nich, bo znowu trochę się zużyło. Regularna pielęgnacja niezmiennie mnie satysfakcjonuje, choć czasem zastanawiam się, czy kosmetyki naprawdę tyle robią, czy może gdybym przestała wklepywać to wszystko, niewiele by się zmieniło. Nie mam jaj, żeby to sprawdzić, dlatego przed Wami kolejna odsłona projektu denko. 

Isana, Olejek pod prysznic – nie jestem oryginalna i, podobnie jak większość blogosfery, przeznaczam olejek Isany do mycia gąbek. Moja metoda polega na tym, że robię w umywalce kąpielisko z letniej wody, dolewam olejku i wszystkie umorusane gąbki taplają się, dopóki nie staną się czyste. W ramach przyjacielskich pieszczot trochę je przy tym ugniatam. Proste i działa. Do ciała też mogłabym używać Isany, ale babciny zapach skłania mnie raczej do sięgania po inne, fajniejsze podprysznicowe rozwiązania.

Yves Rocher, żel pod prysznic Malina & Mięta – orzeźwiający żel o dość rzadkiej konsystencji, w którym mięta nie dominuje, tylko stanowi przyjemny dodatek. Yves Rocher ma w ofercie ciekawsze kompozycje zapachowe, ale chętnie po tę miętową malinę sięgałam. Po fakcie doceniam jeszcze bardziej, bo następca pachnie namoczoną tekturą, który to zapach Yope nazywa kadzidłowcem pomieszanym z rozmarynem.

Yope, Mineralne naturalne mydło kuchenne – w przeciwieństwie do nieszczęsnego żelu, mydła kuchenne Yope uwielbiam i chętnie goszczę je w okolicach zlewu. Wersja Mineralna ma bardzo neutralny, wdzięczny aromat, który dobrze zgrywa się z kuchennymi zapachami. Polecam też opcję miodową. 

Dove, Go Fresh, wersja Pomegranate & Lemon Verbena – obecnie mój faworyt wśród antyperspirantów. Ostatnio na używaną od lat, ale obecnie mocno skiepszczoną Rexonę narzekała moja mama, więc dałam jej Dove i... wow! Nic nie śmierdzi! Kto by pomyślał, że obie wrócimy do dezodorantów...

Fitomed, Szampon ziołowy do włosów przetłuszczających się – faktycznie nieco ograniczał przetłuszczanie i chwała mu za to, ale włosy nie wyglądały po nim tak, jakbym chciała: były zbyt matowe i szorstkie w dotyku. Będę jednak pamiętać o Fitomedzie przy kolejnym kryzysie seboregulacyjnym.

La Roche-Posay, Lipikar Fluide, Kojąca i ochronna emulsja nawilżająca – to emulsja rodzinna, po którą sięgamy w trudniejszych sytuacjach. Mężowi wielokrotnie pomagała łagodzić skutki ŁZS na twarzy, synowi natłuszczała chropowate kolana, ja smarowałam nią ciało, kiedy za bardzo się przesuszyło przy okazji używania marniejszych kremów czy balsamów. Bardzo żałuję, że Lipikar nie ma żadnego zapachu, bo chętniej bym go używała, ale i tak lubię mieć go pod ręką.

Cosnature, Naturalne odżywcze masło do ciała z masłem shea i tonką – skład ma bardzo dobry, zapach mocno taki se, ale zupełnie nie podobało mi się to, jak się z nim pracowało (tępo sunęło po skórze), jaką miało konsystencję i jak bieliło skórę przy rozsmarowywaniu. Wszystkie te techniczne aspekty sprawiły, że nawet nie skupiłam się na działaniu, ale pamięć podpowiada mi, że było zupełnie przeciętne. Nie zużyłam do końca, bo sięganie po Cosnature przypominało wymierzanie sobie kary. 

Anwen, Maska Winogrona i Keratyna / Kiełki pszenicy i Kakao (saszetki) – trzecią, do włosów niskoporowatych też testowałam, ale została mi na jeszcze jedno użycie (przy mojej długości włosów są dwurazowe). Niestety, wciąż nie potrafię ocenić, jaka jest porowatość moich włosów, ponieważ każda z masek zrobiła im coś dobrego, ale żadna nie sprawiła, że padłam z wrażenia. Najmniej chyba podobał mi się efekt po tej do włosów wysokoporowatych, więc być może takich nie mam. Zapach kakao też mnie zmęczył, bo utrzymywał się na włosach do wyschnięcia. Dwie pozostałe wersje do ponownego testowania, bo widzę potencjał.

Sylveco, Miętowa pomadka ochronna z peelingiem – wolę klasyczną wersję w żółtym opakowaniu. Ta była bardziej zbita, przez kilka tygodni dokopywałam się do cukrowych drobinek, miętowy aromat też nie wniósł niczego na plus. Gdybym zaczęła od miętowej Sylveco, w życiu nie pomyślałabym, że taki sztyft może być świetną alternatywą dla klasycznych słoiczkowych lub domowych peelingów na bazie cukru.

Poza tym tradycyjnie w (z)użyciu pięknie pachnące żele antybakteryjne Bath & Body Works, bez których nie wyobrażam sobie jedzenia na mieście. Próbka Balsamu kakaowego Jadwigi wypadła przeciętnie, zapach nie zachęca do zgłębiania tematu, za to odlewka kremu pod oczy Mizon, którą dostałam od Basi (:*), spodobała mi się na tyle, że rozważam zakup pełnego wymiaru. 

Lipiec to kolejny miesiąc, w którym pozbyłam się sporo kolorówki. Ta widoczna na zdjęciu powyżej była używana dość intensywnie, więc nie mam poczucia marnotrawienia dóbr doczesnych.

Essence, Longlasting Eye Pencil w odcieniu Hot Chocolate to bardzo fajna i trwała kredka w dobrej cenie. Czekoladowy brąz nadawał się zarówno na dolną, jak i górną linię rzęs, sięgałam chętnie, aż w końcu zużyłam całą. Przydatność po otwarciu to aż 36 miesięcy (!) i przez takich właśnie czas z powodzeniem jej używałam. Do końca nie zmieniła właściwości. Brawo, Essence. PS Złota też daje radę.

Pomadka MAC-a to mój ulubiony, chłodny i smutny dzienniak, czyli matowa Mehr. Zdenkowałam, a nowa, świeżutka sztuka już czeka w szufladzie. 

Catrice, Luxury Lips Intensive Care Gloss w odcieniu 030 Revolution-berry Lips – barwiony olejek do ust, który miał być tańszym zamiennikiem słynnego Clarinsa. Na ustach faktycznie wyglądały podobnie, miały nawet zbliżony zapach waty cukrowej, ale jednak Clarins wypada w tym starciu lepiej, bo lepiej pielęgnuje.

Z produktów do ust mamy tu jeszcze: mleczno-pomarańczowy błyszczyk Smashbox w odcieniu Coraline, po który sięgałam przy cieplejszych, słonecznych makijażach, i pomadkę Toma Forda z kolekcji Lips & Boys w odcieniu wściekłego koralu o nazwie Matthew. Właściwie dosyć rzadko jej używałam, bo taki odważny kolor nie bywał mi potrzebny. Trwałość bardzo dobra jak na standardową, kremową formułę, ale dwa inne odcienie, które miałam, szybko zjełczały, więc ogólnie nie polecam tych miniaturowych drożyzn.

Tarte, Tarteist to miniatura tuszu, którą przywiozłam rok temu z Nowego Jorku. Przez pierwsze miesiące maskara nie robiła na mnie wrażenia, bo była mokra i miała silikonową, sztywną szczotkę podobną do tej z They're Real Benefitu, a tak się składa, że za takimi moje rzęsy nie przepadają. Z czasem było coraz lepiej, aż w końcu sięgałam po Tarteist codziennie, do ostatniego czarnego muśnięcia. Całkowicie zignorowałam fakt, że producent wyznaczył na zużycie tego tuszu 6 miesięcy. Bliżej dziewięciu dopiero zadziała się magia pogrubiania, wyczesywania i wszelkiego rodzaju wow-ów :).

Cieszę się, że w moje ręce wpadła dwumililitrowa miniatura podkładu NARS Velvet Matte Skin Tint w odcieniu Alaska Light 2, bo dzięki temu wiem, że nie warto. Podkład źle leżał na mojej skórze, a ten odcień dodatkowo okazał się zbyt ciemny i przeraźliwie żółty. Mały, plastikowy słoiczek to próbka truskawkowego kremu do rąk The Body Shop. Przyjemny, choć trochę trzeba było poczekać na pełne wchłonięcie, bo przy niepełnym nieco się lepił. 

Na koniec kilka wyrzutków, które mieszkały ze mną zdecydowanie zbyt długo. Popularne niegdyś pomadki Golden Rose z serii Velvet Matte wspominam raczej miło, podobnie jak dziwne błyszczyko-pomadki tej samej marki z serii Luxury Rich Color Lipgloss. Te ostatnie działały na tej samej zasadzie, co widoczny na zdjęciu po prawej produkt L'Oreala. Najpierw mamy błyszczyk, a po starciu wierzchniej warstwy zostaje to, co w międzyczasie wgryzło się w usta. Całkiem ciekawe rozwiązanie. Ultra Plush Lip Gloss Benefitu miał być godnym następcą mojego ukochanego, wycofanego dawno temu błyszczyka Sugarbomb, ale niestety, to zupełnie inny produkt, po który w ogóle nie sięgałam.

Tyle w dzisiejszym odcinku. Znacie któryś z tych produktów?